In Hoogeloon werd een Kempische versie van The Passion uitgevoerd.

 

Kempische Passion

 

Het passieverhaal is een ijzersterk

En eeuwenlang onwrikbaar baken

Dat in onbruik dreigt raken

In ons kille Ik-tijdperk.

 

Want wie gaat nog naar de kerk

Voor de Kruisweg of de nachtelijke Wake

Om de vastentijd naar Pasen vol te maken

Met dit verhaal; een bijbels meesterwerk.

 

Heeft de Kempische Passion diezelfde notie,

Of wordt het, op zoek naar rituelen en emotie,

Een gelikt en glad muzikaal tableau

 

Waarin rond het “Ecce Homo”

Jezus’ lijden wordt verpakt tot show.

Hopelijk vindt Hoogeloon ook nog devotie.

 

Op 18 april las ik dit gedicht voor op de lotgenotendag voor mensen met Niet Aangeboren Hersenletsel (NAH).

 

Die kleine kink

In onze hersenkabel.

Slaat genadeloos

Sluw

Ons hele lijf uit ‘t lood

 

Die brute barst

Dat minuscule gaatje

Lekt slepend,

sijpelend

Onze onmacht bloot.

 

Die ene misser

Tussen miljoenen cellen

Die alle leven

Sluipend, slopend

In ons doodt

 

Het gebaar verloren

De gang eruit

Woorden kwijt

Gedachten vol

Geen weg naar buiten

 

Onmachtig schurkend

Aan je liefste bezit

Even wankel

Als jouw tred

Hoe kun je dat uiten

 

Onherkenbaar voor

De buitelende  

Buitenwereld.

Die ongrijpbaar

Fladderdende vlinder

 

De wereld  

Die je zielkrassend

Bekijkt, negeert

Bezeert, kleineert

Maar je bent niet minder

 

En je bent niet alleen

Jouw stap, jouw stem

Jouw gebaar

Is het enige wat telt.

Jouw hart is niet gesloten

 

Jouw leed, jouw gevecht

Jouw pijn

moet nu en straks

De onze zijn. Want

We zijn allen lotgenoten.