In de Muggesteek een preview van de start van mijn carnavalsbuut 2017, waarin ik mijn belevenissen met de gemeentevoorlichters richting dorpsdichterschap toelicht.

Blaalse wend

“Wat is dat Bladelse wend?”,

Vroeg de vurlichter van de geminte Blaal.

Ik zee: “Da ge da nie kent.

Da weten we toch allemaal.”

Ze zochten n’n durpsdichter.

’t Was zèn idee.

Ik zee: “De oplossing ligt er,

want dan doei ik toch mee.”

Ik beschreef ‘m mène lèvensgang

en da ik bè de Muggen, voornamelijk tekstueel,

mijn eigen al veule jaoren lang

een plak verwerf op ’t carnavalstoneel.

Mèr da ventje zo bleek in het gesprek

-en daor ben ik gruwelijk van verschoten-

hai als vurlichter één groot gebrek

um Blaal te kunnen promoten

Onze règenjas zat nie in zijn repertoire.

Hij hai geen benul van onze hoed.

Hij wies – en da vond ik ‘t grutst bezwaar –

niks van onze spreekwoordelijke overmoed

Ik vertelde ‘m over carnaval als uitlaatklep.

Want als ge durpsdichter op de keeper bekèkt

is da precies waor ik ’t over heb

En da hoeft echt nie altè in ons dialect.

Hij keek me wa glaosèttig aon

alsof ie waoter zag branden,

mèr ik heb hem toen mèr laoten verstaon

Durpsdichter is bij mèn in goeie handen.

“Want”, zee ik tegen dieje vurlichter,

“Ge bent een menneke mee talent.

’t Benoemen van n’n Durpsdichter,

dè is precies wa ik bedoel mee Blaalse wend.”