Op 4 mei mocht ik een gedicht voorlezen tijdens de Dodenherdenking bij het monument aan de Neterselseweg.

 

Dodenherdenking

 

Deze witte steen

Met zesendertig namen

Vertelt zesendertig verhalen

Gewone levens

Weggemaaid

Door de wereldgeschiedenis

 

Deze witte steen

In dit iele bos

Bewaart de herinneringen

Van mijn vader

En mijn vaders vader

En bezweert

‘Nooit meer’

 

Deze witte

Dooraderde steen

Maakt van herinneringen

Grote verhalen

Waard om te herhalen

Zodat ze niet vervagen

 

Deze witte marmeren steen

Bewaakt ons verleden

Opdat we ons niet sluiten

Boodschap

Voor het heden

 

Deze witte

Ommuurde steen

Kadert mijn leven.

Koude oorlog, Berlijnse muur

Cubacrisis, Vietnam

Waanzin van de wapenwedloop.

 

Deze witmarmeren steen

Staat één keer per jaar centraal

In mijn lankmoedig leven.

65 jaren oud

En nooit op mijn grondvesten

Gedaverd

 

Maar er is nog strijd

Meer dan mijn leven lang

En overal zijn stenen

Om te werpen.

En wapens spreken nog

Hun stoere taal

In ongehoorde dwang

Naar dadendrang

 

Vijfenzestig jaar

En het vloekt in me

Om de waanzin die

De rede overwoekert.

 

Deze simpele witte, marmeren steen

Zesendertig vervalende namen

Mogen daarom niet vergeten raken.

 

Waarom twijfel in Europa?

Waarom vluchtelingen en geen vrede?

Waarom godsdienst die ons splijt?

Waarom nog steeds niet eerlijk delen?

Waarom nog met vernietiging dreigen?

 

Deze witte vervalende steen

Heeft het allemaal gezien

Gehoord, geweten

Laat hem spreken

 

Want deze witte steen

Weet meer dan een mens kan leven.

De Seniorenvereniging Bladel vroeg een gedicht voor Moederdag.

 

Moederdag op de Floriaan

 

“Ik loop elke dag een paar keer naar die grote deur,

Maar ik weet niet hoe die open kan.

Kunde gij me da nie uitleggen Jan?”

“Nee, moeder”, en telkens weer stel ik haar teleur.

 

Maar mijn moeder is niet nukkig.

Ze stapt weer stevig door de gang terug.

“Ja, mee dees wagentje loop ik nog vlug,”

En ze is weer helemaal gelukkig.

 

Eens liep ik bij haar aan de hand,

Want zo gaat dat in het leven.

Ze leerde me mezelf te geven

En we staan beiden niet graag aan de kant.

 

Mijn moeder wil onder de mensen zijn.

In de huiskamer houdt ze alles in de gaten.

Altijd wil ze wel met iemand praten.

Zo is De Floriaan haar beste medicijn.

 

Want leven is de moeite waard,

Dat heb ik van mijn moeder mogen leren

En ook het relativeren,

Heeft ze geworteld in onze aard.

 

Dus ben ik nu blij met de flarden die ze nog kent,

Zodat ik ook nog steeds haar kind kan zijn.

Samen koesteren we die levenslijn

En daarmee zijn we allebei content.

 

Op 31 mei mocht ik een gedicht voorlezen op een bijeenkomst van cultuurcoördinatoren van scholen in de gemeente Eersel. De Dapperstraat van Bloem was mijn inspiratie.

 

Cultuur

 

Cultuur zit in het leven van ons allemaal

Het is wat de mens ooit zelf heeft bedacht

Waarom moet daarover worden nagedacht?

Lessen in cultuur. Dat is toch paradoxaal

 

Cultuur  is soms een hype en vaak banaal

Alles is veel, voor wie niet veel verwacht

Misschien is het daarom dat ik dikwijls smacht

Naar een diep doorwrocht, verinnerlijkt verhaal

 

Te vaak is cultuur  een stoplap voor ‘t gemak

Iets om je tegen de ander af te zetten

Het leven leven op zijn allerdunst

 

Wanneer heeft cultuur aan conventies lak?

Hoe ontdoe ik me van wezenloze wetten?

Zo het leven leren, daarin ligt nou net de kunst.