De pet van mijn vader

Van mijn vader heb ik nog een enkel ding.

Het ligt ergens in een kast.

Het is geen grote verzameling.

Je zult er niet door zijn verrast.

Het zijn foto’s, een horloge en een ring,

waarvan ik niet eens weet of ie past.

Ze zijn een dierbare herinnering.

Ze houden mijn gedachten vast.

Het meeste echter koester ik mijn vaders pet,

die zie je snel als je in de kamer bent.

Het was geen teken van gezag of wet,

maar nu wel een tastbaar monument

voor de tijd dat het elektrisch net

nog werd gelegd door iemand die zijn klanten kent.

Het was niet verstopt in een energiepakket,

uitgedacht door afstandelijk management.

Eén telefoontje, dat was genoeg,

Mijn pa en de mensen kenden elkaar.

Een proces dat ik meermalen gadesloeg

en wat ik nu als historie ervaar.

Niet dat hij zich nooit ergens om bekloeg,

maar hij kende zijn taken als ambtenaar.

Als er iemand om zijn diensten vroeg,

dan stond mijn vader voor je klaar.